Dodecafonie begrijpen: een gids voor twaalftoonscompositie

Dodecafonie (van het Griekse dodeka, "twaalf" en phoné, "geluid") is een term die in de muziektheorie wordt gebruikt om het gebruik van twaalftoonstechniek bij compositie te beschrijven. Deze techniek, ontwikkeld door Arnold Schönberg in het begin van de 20e eeuw, omvat het gebruik van alle twaalf noten van de chromatische toonladder in een specifieke volgorde, in plaats van de traditionele majeur- en mineurtoonladders. Bij dodecafonie zijn de twaalf noten in een specifiek patroon gerangschikt , bekend als een 'rij', die als basis dient voor de compositie. De rij wordt doorgaans herhaald en gevarieerd door het hele stuk, waarbij verschillende noten worden benadrukt of minder benadrukt om verschillende stemmingen en effecten te creëren. Dodecafonie was een revolutionaire ontwikkeling in de muziektheorie, omdat het het traditionele tonale harmoniesysteem verwierp en nieuwe mogelijkheden opende voor muzikale samenstelling. Het is door veel componisten gebruikt, waaronder Schönberg zelf, maar ook door andere opmerkelijke figuren zoals Webern en Boulez.