Het blootleggen van de rijke geschiedenis en de betekenis van Abadias in Europa

Abadia is een term die zijn oorsprong vindt in de Middeleeuwen en verwijst naar een religieuze gemeenschap van monniken of nonnen die samenleven onder een gemeenschappelijke heerschappij en bestuur. De term ‘abdij’ is afgeleid van het Latijnse woord ‘abbatia’, wat ‘vaderschap’ of ‘moederschap’ betekent, en werd gebruikt om het hoofd van een klooster of klooster te beschrijven. Een abadia is een zelfvoorzienende gemeenschap die zich inzet voor een leven van gebed, werk en dienstbaarheid aan anderen. Monniken en nonnen in een abadia volgen een strikte dagelijkse routine die gebed, aanbidding en handenarbeid omvat, zoals landbouw, tuinieren of vakmanschap. Ze bestuderen ook de Schrift en theologie, en bieden mogelijk onderwijs en liefdadigheidsdiensten aan de lokale gemeenschap. Enkele van de beroemdste abadia's in Europa zijn de abdij van Monte Cassino in Italië, de abdij van St. Gallen in Zwitserland en het klooster van Batalha in Portugal. In de moderne tijd zijn veel abadia's gerestaureerd en nieuw leven ingeblazen als centra van spiritualiteit en cultureel erfgoed en biedt retraites, workshops en rondleidingen aan bezoekers. Anderen zijn omgebouwd tot hotels of conferentiecentra, waarbij de historische architectuur en sfeer behouden zijn gebleven en zich hebben aangepast aan nieuwe toepassingen.