Zemindari begrijpen: een historisch systeem van grondbezit en inkomsteninning

Zemindari was een systeem van grondbezit en het innen van inkomsten dat in Bengalen en andere delen van het Indiase subcontinent heerste tijdens de Mughal- en Britse koloniale perioden. Onder dit systeem bezaten grootgrondbezitters of zamindars enorme stukken land namens de staat en verzamelden zij inkomsten van de boeren die op die gronden werkten. Het woord ‘zemindari’ is afgeleid van de Perzische woorden ‘zamin’, wat ‘land’ betekent. en 'dar', wat 'houder' betekent. Het systeem werd in de 16e eeuw door de Mughals geïntroduceerd als een manier om de controle over land te centraliseren en efficiënter belastingen te innen. Onder dit systeem kregen de zamindars het recht om belastingen te innen van de boeren die op hun land werkten, en in ruil daarvoor moesten ze een vast bedrag aan de staat betalen. Het zemindari-systeem werd gekenmerkt door een aantal kenmerken , inclusief:

1. Grote grondbezit: Zamindars bezaten uitgestrekte stukken land, vaak groter dan 10.000 hectare. Vaste inkomstenbetaling: Zamindars moesten een vast bedrag aan de staat betalen als inkomsten, ongeacht de werkelijke opbrengst van hun land. Pachtsysteem: Boeren die op het land van de Zamindars werkten, moesten huur betalen en arbeid leveren aan de landeigenaren. Weinig ruimte voor mobiliteit: Het zemindari-systeem was zeer hiërarchisch, met weinig ruimte voor sociale mobiliteit of verandering in grondbezit. Staatscontrole: De staat had een aanzienlijke mate van controle over de zemindars en hun land, en kon hen straffen voor het niet naleven van de regels. Het zemindari-systeem bleef van kracht tot de Britse koloniale periode, toen het geleidelijk werd ontmanteld en vervangen door een nieuw systeem van grondbezit en inning van inkomsten. Tegenwoordig is de erfenis van het thezemindari-systeem nog steeds zichtbaar in de grote grondbezit en sociale hiërarchieën die in veel delen van India en Bangladesh bestaan.