การทำความเข้าใจไวยากรณ์วิทยา: การศึกษาภาษาและสังคม
ไวยากรณ์วิทยาเป็นคำที่ใช้ในภาษาศาสตร์และทฤษฎีวรรณกรรมเพื่ออ้างถึงการศึกษาไวยากรณ์และความสัมพันธ์กับภาษา วัฒนธรรม และสังคม เป็นสาขาสหวิทยาการที่ดึงข้อมูลเชิงลึกจากภาษาศาสตร์ มานุษยวิทยา สังคมวิทยา และการศึกษาวัฒนธรรม เพื่อทำความเข้าใจว่าไวยากรณ์กำหนดรูปแบบการรับรู้โลกและปฏิสัมพันธ์ของเรากับผู้อื่นอย่างไร คำว่า "ไวยากรณ์" ได้รับการบัญญัติโดยนักภาษาศาสตร์ชาวฝรั่งเศส Louis Hjelmslev ใน ในคริสต์ทศวรรษ 1950 แต่มีการใช้อย่างแพร่หลายมากขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1980 เมื่อมีการตีพิมพ์หนังสือทรงอิทธิพลเรื่อง "Grammatology: Explorations in the Analysis of Language" โดยนักภาษาศาสตร์ชาวอเมริกัน โธมัส เอ. เซบอค ในไวยากรณ์วิทยา ภาษาถูกมองว่าเป็นระบบที่ซับซ้อนของสัญลักษณ์และ โครงสร้างที่สะท้อนบริบททางสังคม วัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ที่ใช้โครงสร้างดังกล่าว ไวยากรณ์ไม่ได้เป็นเพียงชุดกฎเกณฑ์ในการสร้างประโยค แต่เป็นวิธีการจัดระเบียบการรับรู้ถึงความเป็นจริงและความสัมพันธ์ของเรากับผู้อื่น ด้วยการศึกษาไวยากรณ์ เราจึงสามารถเข้าใจถึงวิธีการที่ภาษากำหนดรูปแบบความเข้าใจของเราเกี่ยวกับโลกและสถานที่ของเราภายในนั้น แนวคิดหลักบางประการในไวยากรณ์วิทยา ได้แก่:
1 ความแตกต่างระหว่าง "ไวยากรณ์" และ "พจนานุกรม": ไวยากรณ์หมายถึงระบบกฎเกณฑ์ในการสร้างประโยค ในขณะที่พจนานุกรมหมายถึงการรวบรวมคำและความหมาย
2 แนวคิดที่ว่าภาษาคือ "ข้อเท็จจริงทางสังคม": ภาษาไม่ได้เป็นเพียงเครื่องมือในการสื่อสาร แต่เป็นภาพสะท้อนของบริบททางสังคมและวัฒนธรรมที่ใช้ภาษานั้น3 แนวคิดของ "อุดมการณ์ทางภาษา": หมายถึงวิธีที่ภาษาสะท้อนและตอกย้ำคุณค่าทางวัฒนธรรมและสังคมของสังคมหรือกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งโดยเฉพาะ ความสำคัญของการเรียนภาษาในบริบททางสังคมและประวัติศาสตร์: ไวยากรณ์เน้นย้ำถึงความจำเป็นในการเข้าใจภาษาในฐานะระบบแบบไดนามิกที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและแตกต่างกันไปตามบริบททางสังคมต่างๆ โดยรวมแล้ว ไวยากรณ์วิทยาเป็นสาขาวิชาที่สำคัญสำหรับทุกคนที่สนใจในภาษา วัฒนธรรม และการสื่อสาร ด้วยการตรวจสอบความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างไวยากรณ์ ภาษา และสังคม นักไวยากรณ์จะได้รับข้อมูลเชิงลึกว่าภาษากำหนดรูปแบบความเข้าใจของเราเกี่ยวกับโลกและตำแหน่งของเราภายในโลกได้อย่างไร
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
