Vallombrosan Tarikatı: Yoksulluğun, İffetin ve İtaatin Tarihi

Vallombrosan, 11. yüzyılda İtalya'da ortaya çıkan bir tür dini topluluğu tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Vallombrosalılar, İtalya'nın Floransa kenti yakınlarındaki Vallombrosa ormanında yaşayan bir grup keşişti ve Aziz Benedict Kuralına sıkı bağlılıkları ve yoksulluk, iffet ve itaat dolu bir hayata bağlılıklarıyla biliniyorlardı.

Vallombrosan tarikatı, Daha sıkı ve münzevi bir manastır yaşamı arayışı içinde daha büyük Benedictine tarikatından ayrılan bir grup keşiş tarafından kuruldu. İtalya genelinde, maneviyat ve öğrenim merkezi haline gelen ünlü Vallombrosa Manastırı da dahil olmak üzere çok sayıda manastır kurdular.

Vallombrosan tarikatının temel özelliklerinden biri, el emeğine ve kendi kendine yeterliliğe vurgu yapmalarıydı. Rahipler tarım, bağcılık ve diğer zanaatlardaki becerileriyle tanınıyordu ve kendi emekleriyle geçimlerini sağlamak için çok çalışıyorlardı. Manastır yaşamına yönelik bu yaklaşım, dini lider olmadan önce balıkçı ve işçi olan İsa ve havarilerinin yaşamını taklit etmenin bir yolu olarak görülüyordu. duaya, çalışmaya ve toplum yaşamına olan bağlılığıyla tanınmak. Tarikatın el emeği ve kendi kendine yeterliliğe yaptığı vurgu, Vallombrosan'ların maneviyatı sosyal adalet aktivizmiyle birleştirme örneğini taklit etmeyi amaçlayan Katolik İşçi hareketi gibi diğer dini topluluklara ve sosyal hareketlere de ilham verdi.