De fascinerende geschiedenis van Plexodont-kunstgebitten: een gevlochten oplossing voor een natuurlijk ogende glimlach

Plexodont (van het Griekse 'plexus' dat 'vlecht' betekent en 'geur' dat 'tand' betekent) is een term die in de tandheelkunde wordt gebruikt om een soort tandheelkundige restauratie te beschrijven waarbij menselijk haar in de tanden wordt gevlochten. Het werd aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw gepopulariseerd als een manier om een natuurlijk ogend uiterlijk voor een kunstgebit te creëren, vooral voor vrouwen die hun kunstgebit wilden verbergen terwijl ze er nog steeds modieus uitzagen. het frame van de prothese, meestal gemaakt van metaal of acryl, om een natuurlijk ogende tandvleesrand te creëren en eventuele blootliggende tanden te bedekken. Het haar werd meestal verkregen van het eigen hoofd van de patiënt of van een donor, en werd met een speciale lijm aan de prothese bevestigd. Plexodont-prothesen werden beschouwd als een esthetisch aantrekkelijker alternatief voor traditionele prothesen, die vaak als omvangrijk en opvallend werden gezien. Ze hadden echter enkele nadelen, zoals de neiging tot verharen en regelmatig onderhoud om ze er op hun best uit te laten zien. Tegenwoordig worden plexodont-prothesen niet langer vaak gebruikt, omdat ze grotendeels zijn vervangen door modernere materialen en technieken in de tandheelkunde.