Nieuwe natuurkunde ontsluiten met Postscalenusdiagrammen

Postscalenus is een term die wordt gebruikt in de context van de kwantumveldentheorie en verwijst naar een type Feynman-diagram waarbij een niet-triviaal scalair veld in de propagator wordt ingevoegd. In de kwantumveldentheorie worden deeltjes zoals elektronen en quarks beschreven door velden die ruimte en tijd doordringen. Deze velden kunnen met elkaar interageren door de uitwisseling van virtuele deeltjes, zoals fotonen of gluonen. De interacties tussen deze velden worden beschreven door Feynman-diagrammen, die grafische weergaven zijn van de mogelijke deeltjesinteracties. Een postscalenusdiagram is een type Feynman-diagram waarbij een scalair veld, zoals het Higgs-veld, in de propagator van een ander veld wordt ingevoegd. , zoals het elektronenveld. Deze invoeging kan leiden tot nieuwe soorten interacties en processen die niet aanwezig zijn in het standaardmodel van de deeltjesfysica. Postscalenusdiagrammen werden voor het eerst voorgesteld in de context van de Standard Model Extension (SME), een theoretisch raamwerk dat probeert de waargenomen verschijnselen in het universum zonder een beroep te doen op supersymmetrie of extra dimensies. Het SME-framework omvat een breed scala aan mogelijke interacties en deeltjes, inclusief degene die niet aanwezig zijn in het standaardmodel. Een van de belangrijkste kenmerken van postscalenusdiagrammen is dat ze kunnen leiden tot het bestaan van nieuwe deeltjes en krachten die niet aanwezig zijn in het standaardmodel. het Standaardmodel. Het Higgsveld kan bijvoorbeeld op zo'n manier in de propagator van het elektronenveld worden ingebracht dat er een nieuw soort kracht ontstaat die tussen elektronen en andere deeltjes werkt. Deze kracht zou potentieel experimenteel kunnen worden waargenomen en zou bewijs kunnen leveren voor het bestaan van nieuwe natuurkunde buiten het Standaardmodel. Over het geheel genomen vertegenwoordigen postscalenusdiagrammen een krachtig hulpmiddel voor het onderzoeken van de mogelijkheden van nieuwe natuurkunde buiten het Standaardmodel. Door scalaire velden in te voegen in de propagators van andere velden kunnen natuurkundigen nieuwe soorten interacties en processen onderzoeken die mogelijk aanwezig zijn in het universum, maar nog niet zijn waargenomen.