Dil ve Felsefede Görüşlülüğü Anlamak

Görüşlülük, dilbilim ve felsefede bir cümlenin veya ifadenin nesnel bir olgudan ziyade öznel veya kişisel bir bakış açısını ifade etme derecesini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Görüşlülük, belirli düzeyde öznellik, önyargı veya ikna içeren cümlelerin bir özelliği olarak görülebilir.

Dilbilimsel analizde, görüşlülük genellikle önyargının veya kişisel bakış açısının yokluğuna işaret eden nesnellik ile karşılaştırılır. Objektif ifadelerin doğrulanabilir kanıtlara dayandığı ve belirli bir bakış açısını ifade etmeden bilgi aktardığı kabul edilir. Bunun aksine, sabit fikirli ifadeler kişisel veya öznel bir bakış açısını ifade eder ve ampirik kanıtlarla desteklenmeyebilir. Değerlendirme dili: Bu, "iyi", "kötü", "harika" veya "korkunç" gibi değer yargılarını ifade eden kelime ve ifadeleri içerir.
2. Varsayımsal dil: Bu, "herkes biliyor" veya "açıktır" gibi, kanıt sunmadan belirli bir bakış açısını varsayan ifadeleri ifade eder.
3. Duygusal dil: Bu, "yürek burkan" veya "çirkin" gibi nesnel gerçeklerden ziyade duygulara hitap eden kelime ve ifadeleri içerir.
4. İkna edici dil: Bu, dinleyiciyi veya okuyucuyu "yapmalısın" veya "yapmalıyız" gibi belirli bir bakış açısına ikna etmeyi amaçlayan ifadeleri ifade eder.

Felsefede görüşlülük sıklıkla doğruluk kavramıyla ilişkili olarak tartışılır. Bazı filozoflar nesnel gerçeğin kişisel görüşlerden bağımsız olarak var olduğunu savunurken, bazıları da gerçeğin göreceli ve öznel olduğunu savunur. Görüş sahibi olmak, kişisel bakış açılarını ifade eden ifadelerin kanıtlarla doğrulanamayabileceğini veya kanıtlanamayacağını öne sürdüğü için, nesnel gerçek fikrine bir meydan okuma olarak görülebilir.

Genel olarak, görüşlülük, dilbilim ve felsefede önemli bir kavramdır çünkü Dilin öznel doğası ve kişisel bakış açılarımızın çevremizdeki dünyaya dair anlayışımızı şekillendirme yolları.