De betekenis van obelisking in de oude Egyptische architectuur

Obelisking is een term die wordt gebruikt in de context van de oude Egyptische architectuur en monumentale kunst. Het verwijst naar de praktijk van het plaatsen van twee of meer obelisken, dit zijn hoge, smalle monumenten met een vierkante basis en een taps toelopende vorm, voor een tempel of ander belangrijk gebouw. De obelisken werden vaak aan weerszijden van de ingang van het gebouw geplaatst en men dacht dat ze dienden als symbolen van macht en goddelijke autoriteit. Het woord ‘obelisking’ is afgeleid van het Griekse woord ‘obelos’, wat ‘aan het spit braden’ betekent. " en verwijst naar de vorm van de obelisk, die lijkt op een stuk vlees. De praktijk van obelisken was gebruikelijk in het oude Egypte, vooral tijdens de periode van het Nieuwe Rijk (rond 1550-1070 vGT), toen veel van de beroemdste obelisken werden gebouwd. Obelisken waren vaak gemaakt van graniet of zandsteen en konden wel 40 meter hoog zijn. (131 voet) lang. Ze waren versierd met hiërogliefen en andere symbolen, en vaak waren de namen en titels gegraveerd van de farao's die ze in opdracht hadden gemaakt. Men geloofde dat obelisken magische krachten hadden en dat ze de gebouwen waarvoor ze stonden, beschermden tegen schade. Over het geheel genomen was obelisken een belangrijk aspect van de oude Egyptische architectuur en cultuur, en veel van de obelisken die in deze periode werden gebouwd, zijn nog steeds vormen vandaag de dag een bewijs van de vindingrijkheid en vaardigheid van de oude Egyptenaren.