De heropleving van het Sanskriet: onderzoek naar neo-Sanskrietliteratuur

Neo-Sanskriet verwijst naar een moderne heropleving van de Sanskriettaal, die begon in de 19e eeuw en tot op de dag van vandaag voortduurt. Deze heropleving werd aangedreven door geleerden en intellectuelen die probeerden het culturele erfgoed van het oude India te behouden en te promoten, en ook nieuwe literaire werken en wetenschappelijke werken in de Sanskriettraditie te creëren. Neo-Sanskriet wordt gekenmerkt door een opzettelijke poging om de stijl na te bootsen en structuur van het klassieke Sanskriet, terwijl het ook moderne thema's en ideeën bevat. Dit heeft geresulteerd in een breed scala aan teksten, van poëzie en drama tot wetenschappelijke en filosofische verhandelingen, die zowel de continuïteit als de verandering van de eeuwen weerspiegelen. Enkele opmerkelijke voorbeelden van neo-Sanskrietliteratuur zijn onder meer de werken van de dichter en toneelschrijver Rabindranath Tagore , die in 1913 de Nobelprijs voor de Literatuur won voor zijn gedichtenbundel "Gitanjali" (liederenaanbod), en de geleerde en staatsman B.R. Ambedkar, die uitgebreid schreef over de principes van het boeddhisme en de grondwet van India in het Sanskriet. Over het geheel genomen vertegenwoordigt neo-Sanskriet een levendige en voortdurende betrokkenheid bij het rijke culturele erfgoed van het oude India, en een toewijding aan het behouden en doorgeven van dat erfgoed aan toekomstige generaties .