Het Hildebrandisme begrijpen: de invloedrijke politieke en sociale ideologie van paus Gregorius VII

Hildebrandisme is een term die wordt gebruikt om de politieke en sociale ideologie van paus Gregorius VII (1073-1085) te beschrijven, die een van de meest invloedrijke figuren van de middeleeuwen was. De term ‘Hildebrandisme’ werd eind 19e eeuw door de Duitse historicus Heinrich von Treitschke bedacht en verwijst naar de nadruk die de paus legt op het geestelijk gezag van de Kerk en zijn pogingen om de Kerk en haar relatie met de seculiere macht te hervormen. De kern van het Hildebrandisme is de overtuiging dat de Kerk een morele en spirituele gids voor de samenleving moet zijn, en niet louter een politieke instelling. Dit idee was destijds revolutionair, aangezien de Kerk lange tijd nauw verbonden was geweest met de monarchieën en rijken van Europa, en veel kerkleiders hun rol zagen in het ondersteunen van de macht van deze heersers. Gregorius VII was echter van mening dat de Kerk een afzonderlijke en onafhankelijke entiteit moest zijn, met haar eigen gezag en macht. De hervormingen van Gregorius VII omvatten onder meer pogingen om de macht van seculiere heersers over de Kerk te verminderen, zoals het verbod op lekeninhuldiging (de praktijk van koningen en keizers die bisschoppen en andere kerkelijke functionarissen benoemen). Hij probeerde ook het gezag van het pausdom te versterken en de Kerk te vestigen als een verenigde, mondiale instelling. gezag van seculiere heersers. De hervormingen van Gregorius VII maakten de weg vrij voor de ontwikkeling van moderne natiestaten en de scheiding van kerk en staat. Tegenwoordig wordt het Hildebrandisme nog steeds bestudeerd door historici en politieke theoretici als een belangrijk voorbeeld van de rol van religie bij het vormgeven van de samenleving en de politiek.