ทำความเข้าใจเกี่ยวกับสารยึดเกาะในการเก็บรักษาตัวอย่างทางชีวภาพ
สารตรึงคือสารที่ใช้เพื่อรักษาเสถียรภาพหรือรักษาตัวอย่างทางชีววิทยา เช่น เซลล์ เนื้อเยื่อ หรือโปรตีน โดยทั่วไปจะถูกเติมลงในตัวอย่างหลังจากได้รับการแก้ไขแล้ว ซึ่งหมายความว่าตัวอย่างได้รับการบำบัดด้วยสารเคมีที่ป้องกันการสลายของโมเลกุลในตัวอย่าง วิธีนี้ทำให้สามารถเก็บรักษาตัวอย่างไว้เป็นระยะเวลานานขึ้น และทำให้ง่ายต่อการศึกษาโครงสร้างและหน้าที่ของโมเลกุลในตัวอย่างโดยใช้เทคนิคต่างๆ เช่น กล้องจุลทรรศน์ การซับแบบตะวันตก หรือแมสสเปกโตรเมทรี สารยึดติดมีหลายประเภท ที่สามารถใช้ได้ขึ้นอยู่กับประเภทของตัวอย่างที่กำลังศึกษาและเทคนิคที่ใช้ในการวิเคราะห์ สารยึดเกาะทั่วไปบางชนิดได้แก่:
* พาราฟิน: นี่คือสารคล้ายขี้ผึ้งที่มักใช้เพื่อรักษาตัวอย่างเนื้อเยื่อ ช่วยรักษาโครงสร้างของเนื้อเยื่อและทำให้ง่ายต่อการแบ่งเนื้อเยื่อออกเป็นชิ้นบาง ๆ สำหรับการวิเคราะห์ด้วยกล้องจุลทรรศน์
* ฟอร์มาลดีไฮด์: นี่คือสารยึดเกาะที่แข็งแกร่งซึ่งมักใช้เพื่อรักษาเซลล์และเนื้อเยื่อ โดยจะเชื่อมโยงข้ามโปรตีนในตัวอย่าง ซึ่งช่วยรักษาโครงสร้างและหน้าที่ของโปรตีนเหล่านั้นไว้
* กลูตาราลดีไฮด์: นี่เป็นสารตรึงทั่วไปอีกชนิดหนึ่งที่มักใช้เพื่อรักษาเซลล์และเนื้อเยื่อ มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับการเก็บรักษาตัวอย่างที่จะวิเคราะห์ด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอน
* แอลกอฮอล์: ทั้งเอทานอลและเมทานอลมักใช้เป็นสารยึดเกาะในการเก็บรักษาเซลล์และเนื้อเยื่อ ช่วยรักษาโครงสร้างของตัวอย่างและทำให้จัดเก็บและขนส่งได้ง่ายขึ้น
โดยรวมแล้ว การเลือกสารตรึงจะขึ้นอยู่กับความต้องการเฉพาะของการทดลองและประเภทของการวิเคราะห์ที่กำลังดำเนินการ สิ่งสำคัญคือต้องเลือกสารตรึงที่เหมาะสมกับตัวอย่างที่กำลังศึกษา และไม่รบกวนเทคนิคที่ใช้ในการวิเคราะห์
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
