Absorptie begrijpen: een sleutelconcept in spectroscopie

Absorptie is een maat voor de hoeveelheid licht die door een stof wordt geabsorbeerd. Het wordt gedefinieerd als de logaritmische afname van de intensiteit van het licht wanneer het door een materiaal gaat. Met andere woorden, het is een maatstaf voor hoeveel licht door een stof wordt geabsorbeerd, in plaats van dat het wordt doorgelaten of gereflecteerd. Absorptie wordt vaak uitgedrukt als een negatieve logaritme van de verhouding tussen de initiële en de uiteindelijke intensiteit van licht, en wordt doorgaans aangegeven met het symbool A. Het houdt verband met de concentratie van de stof die wordt gemeten, waarbij hogere concentraties resulteren in hogere absorptiewaarden. Bij spectroscopie wordt absorptie gebruikt om de absorptie van licht door moleculen of andere deeltjes in een monster te meten. Het absorptiespectrum van een monster kan informatie verschaffen over de soorten en hoeveelheden moleculen die in het monster aanwezig zijn, evenals hun bindingseigenschappen en andere kenmerken. Absorptie is een belangrijk concept op veel gebieden, waaronder scheikunde, natuurkunde, biologie en materiaalkunde . Het wordt gebruikt in een breed scala aan toepassingen, waaronder de analyse van chemische verbindingen, de detectie van sporenstoffen en de studie van optische eigenschappen van materialen.