Tezahür Etmemeyi Anlamak: Gerçekliğin Ortaya Çıkardığından Daha Fazlasını Gizlediği Fikri

Tezahür etmeme, gerçekliğin bazı yönlerinin doğrudan algılanabilir veya gözlemlenebilir olmadığı ve bu nedenle sıradan duyularımız veya bilişsel süreçlerimiz aracılığıyla bilinemeyeceği fikrini ifade eder. Başka bir deyişle, tezahür etmeme, gerçekliğin, deneyimimizde açıkça mevcut olmayan, daha ziyade deneyimlediklerimizden ima edilen veya çıkarılan yönleri olduğunu öne sürer. Çünkü duyularımızla doğrudan algılanamaz. Zamanın geçişini ancak deneyimlerimiz ve etrafımızdaki fiziksel dünyadaki değişikliklere dayanarak çıkarabiliriz. Benzer şekilde, "adalet" veya "sevgi" gibi soyut kavramlar da doğrudan gözlemlenemediğinden veya ölçülemediğinden, daha ziyade deneyimlerimiz ve davranışlarımız üzerindeki etkileri yoluyla anlaşıldığından, tezahür etmemiş olarak kabul edilir.

Tezahür etmeme fikri, birçok felsefi ve manevi geleneğin merkezinde yer alır. Genellikle sıradan algımızın ötesinde gerçeklik alanlarının veya boyutlarının varlığını öne sürenler. Örneğin, Budizm'de "boşluk" (shunyata) kavramı, içsel varoluştan boş olarak görülen ve anlamları ve varoluşları için diğer faktörlere bağımlı olarak görülen tüm fenomenlerin tezahür etmeyen doğasını ifade eder. Benzer şekilde Advaita Vedanta'da "Brahman" kavramı, deneyimlerimizin görünen dünyasının altında yatan, tezahür etmeyen, her şeyi kapsayan gerçekliğe atıfta bulunur. sıradan duyularımız veya bilişsel süreçlerimizdir ve bunların deneyimlerimiz ve davranışlarımız üzerindeki etkileri yoluyla çıkarım yapılmalı veya anlaşılmalıdır. Bu fikir, sıklıkla sıradan algımızın ötesinde gerçeklik boyutlarının veya alemlerin varlığını öne süren birçok felsefi ve manevi geleneğin merkezinde yer alır.