Anticivisme begrijpen: een politieke filosofie voor decentralisatie en lokale autonomie

Anticivisme is een politieke filosofie die het idee van een gecentraliseerde staat verwerpt en pleit voor decentralisatie, lokale autonomie en vrijwillige samenwerking. Het wordt vaak geassocieerd met anarchistische of libertaire ideeën, maar kan ook in andere politieke tradities worden aangetroffen. Anticivisme kan vele vormen aannemen, van anarchoprimitivisme tot neoconfederalisme, en kan tot uiting komen via een verscheidenheid aan tactieken, zoals directe actie. , burgerlijke ongehoorzaamheid en alternatieve instituties. Enkele veel voorkomende thema's onder anticivisten zijn:

1. Kritiek op de staat: Anticivisten beweren dat de staat inherent onderdrukkend en uitbuitend is, en dat hij de belangen van de heersende klasse dient en niet zozeer die van het volk. Nadruk op lokale autonomie: anticivisten zijn van mening dat beslissingen op lokaal niveau moeten worden genomen door degenen die er het meest direct door worden getroffen, in plaats van door een gecentraliseerde autoriteit. Vrijwillige associatie: Anticivisten pleiten voor vrijwillige samenwerking en wederzijdse hulp, in plaats van verplichte door de staat geleverde diensten. Afwijzing van hiërarchische structuren: Anticivisten verwerpen vaak hiërarchische structuren, zoals die gevonden worden in de staats- en kapitalistische systemen, ten gunste van meer horizontale, gedecentraliseerde netwerken. Nadruk op individuele vrijheid: Anticivisten zijn van mening dat individuen vrij moeten zijn om hun eigen keuzes te maken en hun eigen leven te leiden zoals zij dat nodig achten, zolang ze anderen geen schade berokkenen. Enkele voorbeelden van anticivisme in actie zijn onder meer: 1. De Zapatista-beweging in Mexico, die inheemse autonomie combineert met anarchistische principes om een gedecentraliseerde, op de gemeenschap gebaseerde vorm van bestuur te creëren. De Rojava-revolutie in Syrië, die probeert een democratische, feministische en ecologische samenleving te creëren door middel van gedecentraliseerde, directe democratie en de afwijzing van de staat. De Occupy Wall Street-beweging in de Verenigde Staten, die pleitte voor gedecentraliseerde, participatieve besluitvorming en de ontmanteling van de macht van het bedrijfsleven. De anarchistische beweging in Spanje in de jaren dertig, die door arbeiders gecontroleerde collectieven en coöperaties oprichtte als alternatief voor de staats- en kapitalistische systemen. De autonome zones die tijdens de Oekraïense Revolutie werden opgericht en die tot doel hadden gedecentraliseerde, zelfbesturende regio’s te creëren, gebaseerd op directe democratie en wederzijdse hulp.