ทำความเข้าใจเรื่องความขบขัน: จิตวิทยาเบื้องหลังการใช้อารมณ์ขันเพื่อรับมือ

ความตลกขบขันเป็นคำที่ใช้ในจิตวิทยาเพื่ออธิบายแนวโน้มของคนบางคนที่จะใช้อารมณ์ขันเพื่อรับมือกับสถานการณ์ที่ยากลำบากหรือไม่สบายใจ มักถูกมองว่าเป็นกลไกในการป้องกัน โดยที่บุคคลนั้นใช้อารมณ์ขันเพื่อหลีกเลี่ยงการจัดการกับอารมณ์ของตนเองหรือเพื่อกระจายความตึงเครียด ความตลกขบขันสามารถแสดงออกได้ในรูปแบบต่างๆ เช่น การทำเรื่องตลก หรือใช้การเสียดสีเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากหัวข้อที่จริงจัง หรือใช้อารมณ์ขันเพื่อเยาะเย้ย ตนเองหรือผู้อื่นเพื่อหลีกเลี่ยงความเปราะบาง แม้ว่าความตลกขบขันอาจเป็นวิธีบรรเทาความรู้สึกไม่สบายหรือความเครียดชั่วคราว แต่ก็อาจเป็นอุปสรรคต่อการเชื่อมโยงและความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เนื่องจากสามารถป้องกันไม่ให้ผู้คนมีส่วนร่วมกับอารมณ์และสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างเต็มที่ แนวคิดเรื่องความตลกขบขันถูกนำมาใช้ครั้งแรกโดย นักจิตวิทยา Kenneth D. Keith ในปี 1970 และตั้งแต่นั้นมาก็มีการศึกษาอย่างกว้างขวางในสาขาจิตวิทยา การวิจัยพบว่าความตลกขบขันมักเกี่ยวข้องกับลักษณะบุคลิกภาพบางอย่าง เช่น ความเปิดเผยและความยินยอม และอาจเป็นกลยุทธ์ในการเผชิญปัญหาสำหรับผู้ที่มีความวิตกกังวลหรือเป็นโรคประสาทสูง