De geschiedenis van het Zamindar-systeem in Brits-koloniaal India

Zamindar was een klasse van landheren op het Indiase subcontinent, vooral in Bengalen en Punjab, tijdens de Britse koloniale periode. De term "zamindar" is afgeleid van de Perzische woorden "zamin" (land) en "dar" (houder). Zamindars waren grootgrondbezitters die grote stukken landbouwgrond controleerden en pacht inden van pachtboeren. Het waren vaak afwezige landheren die in steden woonden en zelf geen landbouw bedrijven. In plaats daarvan vertrouwden ze op tussenpersonen of managers om toezicht te houden op het beheer van hun landgoederen. Het zamindar-systeem werd in de 18e eeuw door de Britse Oost-Indische Compagnie ingevoerd als een manier om belastingen te innen van boeren en boeren. Het bedrijf schonk grote stukken land aan zijn officieren en andere begunstigde individuen, die vervolgens de huur inden van de plaatselijke boeren. In de loop van de tijd werd het systeem erfelijk, waarbij Zamindars hun landgoederen doorgaven aan hun erfgenamen. Het zamindar-systeem werd gekenmerkt door een zeer ongelijke verdeling van grondbezit en macht. Zamindars bezaten enorme hoeveelheden land en rijkdom, terwijl pachtboeren en arbeiders weinig of geen eigen land hadden en vaak gedwongen werden om tegen lage lonen te werken. Het systeem werd ook gekenmerkt door een gebrek aan investeringen in landbouwverbeteringen en sociaal welzijn, omdat de zamindars meer geïnteresseerd waren in het maximaliseren van hun winsten dan in het verbeteren van de levens van hun pachters. De Indiase onafhankelijkheidsbeweging en het daaropvolgende overheidsbeleid waren gericht op het herverdelen van land en het terugdringen van ongelijkheid leidde tot de uiteindelijke afschaffing van het zamindar-systeem in veel delen van India. In sommige gebieden bestaan echter nog steeds overblijfselen van het systeem, vooral op het platteland van Punjab en Bengalen.