Sejarah Sistem Zamindar di India Kolonial British

Zamindar ialah kelas tuan tanah di benua kecil India, khususnya di Bengal dan Punjab, semasa zaman penjajahan British. Istilah "zamindar" berasal daripada perkataan Parsi "zamin" (tanah) dan "dar" (pemegang).

Zamindar ialah pemilik tanah besar yang mengawal kawasan pertanian yang luas dan mengutip sewa daripada petani penyewa. Mereka sering menjadi tuan tanah yang tidak hadir yang tinggal di bandar dan tidak terlibat dalam pertanian sendiri. Sebaliknya, mereka bergantung kepada orang tengah atau pengurus untuk mengawasi pengurusan ladang mereka.

Sistem zamindar telah ditubuhkan oleh Syarikat Hindia Timur Inggeris pada abad ke-18 sebagai satu cara untuk mengutip cukai daripada petani dan petani. Syarikat itu memberikan tanah yang luas kepada pegawainya dan individu lain yang disukai, yang kemudiannya mengutip sewa daripada petani tempatan. Lama kelamaan, sistem ini menjadi turun-temurun, dengan Zamindar menurunkan harta pusaka mereka kepada waris mereka.

Sistem zamindar dicirikan oleh pembahagian pemilikan dan kuasa tanah yang sangat tidak sama rata. Zamindar memegang sejumlah besar tanah dan kekayaan, manakala petani dan buruh penyewa mempunyai sedikit atau tiada tanah sendiri dan sering dipaksa bekerja dengan gaji yang rendah. Sistem ini juga ditandai dengan kekurangan pelaburan dalam penambahbaikan pertanian dan kebajikan sosial, kerana zamindar lebih berminat untuk memaksimumkan keuntungan mereka daripada memperbaiki kehidupan penyewa mereka.

Pergerakan kemerdekaan India dan dasar kerajaan seterusnya bertujuan untuk mengagihkan semula tanah dan mengurangkan ketidaksamaan membawa kepada pemansuhan akhirnya sistem zamindar di banyak bahagian di India. Walau bagaimanapun, sisa-sisa sistem masih wujud di beberapa kawasan, terutamanya di luar bandar Punjab dan Bengal.