Onderzoek naar microtonaliteit in muziek

Microtonaliteit verwijst naar het gebruik van intervallen kleiner dan een halve toon in muziek. In de westerse muziek zijn we gewend muziek te horen die gebaseerd is op een 12-toons gelijkzwevende stemmingsschaal, waarbij elke halve toon het kleinste gebruikte interval is. Veel andere culturen en muziektradities gebruiken microtonen echter als een fundamenteel onderdeel van hun muziek. Microtonen zijn te vinden in verschillende muziekvormen, waaronder:
* Arabische maqamat (modes)
* Indiase klassieke muziek
* Perzische klassieke muziek
* Turkse makam
* Volksmuziek uit de Balkan
* Jazz en improvisatie

Het gebruik van microtonen kan een rijkdom en diepte aan muziek toevoegen die niet mogelijk is met de traditionele 12-toons gelijkzwevende stemmingstoonladder. Het maakt subtielere variaties in toonhoogte mogelijk en kan een gevoel van spanning en ontspanning creëren dat uniek is voor dit soort muziek. In de westerse muziek is microtonaliteit onderzocht door onder meer componisten als Claude Debussy, Olivier Messiaen en Gyorgy Ligeti. . Het is echter pas de laatste jaren dat microtonaliteit op grotere schaal wordt geaccepteerd en gebruikt in populaire muziek.

Enkele voorbeelden van microtonale muziek zijn:

* "The Well-Tuned Piano" van Ligeti, waarin uitgebreid gebruik wordt gemaakt van microtonen
* "Crazy" van Gnarls Barkley, dat een microtonale melodie gebruikt in het refrein
* "Microtonal Madness" van John Adams, een stuk voor solo piano dat de microtonaliteit verkent...* "Microtonal Jazz" van het Microtonal Jazz Quartet, dat microtonen in hun improvisaties bevat.