Verbuigingen in taal begrijpen

In de taalkunde verwijst verbuiging naar de manier waarop woorden worden aangepast om grammaticale informatie aan te geven, zoals tijd, hoofdlettergebruik, geslacht, getal en stemming. Inflectionele morfologie is de studie van deze verbuigingen en hoe ze worden gebruikt om betekenis over te brengen. Verbogenheid is een term die wordt gebruikt om de mate te beschrijven waarin een taal inflectionele morfologie gebruikt om grammaticale informatie uit te drukken. Talen kunnen worden geclassificeerd als sterk verbogen of zwak verbogen op basis van de mate waarin zij gebruik maken van verbuigingsmorfologie. Sterk verbogen talen, zoals Latijn en Arabisch, hebben een groot aantal verbuigingsachtervoegsels die aan woorden worden toegevoegd om grammaticale informatie aan te geven. In het Latijn kan het woord 'amare' (liefhebben) bijvoorbeeld worden verbogen om het onderwerp (ik hou van), het lijdend voorwerp (jij houdt van) of de werkwoordsvorm (ik hield van) aan te duiden. Zwak verbogen talen, zoals Engels en Zweeds, gebruiken veel minder vaak verbuigingsmorfologie en vertrouwen in plaats daarvan meer op woordvolgorde en functiewoorden om grammaticale informatie over te brengen. In het Engels verandert het woord 'to love' bijvoorbeeld niet van vorm om het onderwerp of object aan te duiden, maar worden de context en de woordvolgorde gebruikt om deze informatie aan te geven. Over het geheel genomen is verbuiging een maatstaf voor de mate waarin een taal afhankelijk is van verbuigingsmorfologie om grammaticale informatie uit te drukken, waarbij sterk verbogen talen meer verbuigingsachtervoegsels gebruiken en zwak verbogen talen minder of geen verbuigingsachtervoegsels gebruiken.