Dilde Çekimliliği Anlamak

Dilbilimde çekim, kelimelerin zaman, durum, cinsiyet, sayı ve ruh hali gibi dilbilgisel bilgileri gösterecek şekilde değiştirilme biçimini ifade eder. Çekim morfolojisi, bu çekimlerin ve bunların anlamı iletmek için nasıl kullanıldığının incelenmesidir.

Eğişim, bir dilin gramer bilgisini ifade etmek için çekim morfolojisini ne ölçüde kullandığını tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Diller, çekim morfolojisini ne ölçüde kullandıklarına bağlı olarak yüksek çekimli veya zayıf çekimli olarak sınıflandırılabilir.

Latince ve Arapça gibi yüksek çekimli diller, gramer bilgilerini belirtmek için kelimelere eklenen çok sayıda çekim ekine sahiptir. Örneğin, Latince'de "amare" (sevmek) kelimesi özneyi (seviyorum), nesneyi (seviyorsun) veya fiilin zamanını (sevdim) belirtmek için çekimlenebilir.

İngilizce gibi çekimin zayıf olduğu diller ve İsveççe, çekim morfolojisini çok daha az sıklıkla kullanır ve bunun yerine dilbilgisi bilgilerini iletmek için sözcük sırasına ve işlev sözcüklerine daha çok güvenir. Örneğin İngilizce'de "to love" kelimesi özneyi veya nesneyi belirtmek için biçim değiştirmez, daha ziyade bu bilgiyi belirtmek için bağlam ve kelime sırası kullanılır. Dilbilgisi bilgilerini ifade etmek için çekim morfolojisi; yüksek çekimli dillerde daha fazla çekim eki kullanılırken, zayıf çekimli dillerde daha az çekim eki kullanılır veya hiç çekim eki kullanılmaz.