ประวัติและความสำคัญของการโบกธงในประเพณีทางศาสนา

ผู้โบกธงคือบุคคลที่เดินหรือเดินเท้า มักเป็นรูปแบบหนึ่งของการปลงอาบัติหรือวินัยทางจิตวิญญาณ คำนี้มาจากคำภาษาละตินว่า "flagellum" ซึ่งแปลว่า "แส้" หรือ "ระบาด" ในประเพณีทางศาสนาบางประเพณี ผู้โบกธงจะเฆี่ยนตัวเองหรือผู้อื่นเพื่อเป็นวิธีการชดใช้บาปหรือแสวงหาการชำระล้างจิตวิญญาณ

การปฏิบัติในการเฆี่ยนตีนั้นพบเห็นได้ในวัฒนธรรมและศาสนาต่างๆ ตลอดประวัติศาสตร์ รวมถึงศาสนาคริสต์ ศาสนาอิสลาม และศาสนาฮินดู ในบางกรณี การเฆี่ยนตีถูกมองว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของการทำให้ต้องสยดสยอง โดยที่บุคคลนั้นจะต้องทนทุกข์ทรมานทางกายหรือรู้สึกไม่สบายเป็นวิธีการถ่อมตัวต่อพระพักตร์พระเจ้าหรือบรรลุการรู้แจ้งทางวิญญาณ ในยุคปัจจุบัน การแสร้งทำเป็นส่วนใหญ่หลุดออกไปจาก และไม่ถือเป็นการปฏิบัติทั่วไปในประเพณีทางศาสนาส่วนใหญ่อีกต่อไป อย่างไรก็ตาม คำว่า "flagellant" อาจยังถูกนำมาใช้ในเชิงเปรียบเทียบเพื่ออธิบายถึงบุคคลที่วิพากษ์วิจารณ์ตนเองหรือลงโทษตนเองมากเกินไป