Bahaya Terlalu Sastera: Memahami dan Mengelakkan Tulisan Berhias

Kesusasteraan adalah istilah yang digunakan untuk menggambarkan tulisan yang berhias berlebihan, berbunga-bunga, atau mementingkan diri sendiri. Ia boleh melibatkan penggunaan perbendaharaan kata yang kompleks, struktur ayat yang berbelit-belit, dan bahasa yang terlalu puitis dalam usaha untuk terdengar lebih sastera atau canggih. Keterlaluan kesusasteraan boleh dilihat sebagai satu bentuk keterlaluan, dan ia boleh menjejaskan kejelasan dan kebolehcapaian penulisan.

Beberapa tanda biasa overliterasi termasuk:

1. Menggunakan jargon atau istilah teknikal yang tidak perlu kepada maksud teks.
2. Menggabungkan struktur ayat yang tidak perlu rumit, seperti klausa panjang atau frasa bersarang.
3. Menggunakan bahasa yang terlalu formal atau kuno yang bukan tipikal pertuturan seharian.
4. Menggunakan terlalu banyak kata adjektif dan kata keterangan untuk menerangkan setiap perincian adegan atau watak.
5. Termasuk huraian atau penjelasan yang tidak perlu yang tidak memajukan plot atau mendedahkan maklumat penting.

Keterlaluan boleh menjadi masalah kepada penulis kerana ia boleh menjadikan karya mereka kelihatan berlagak, memanjakan diri atau sukar untuk difahami. Ia juga boleh mengalih perhatian daripada mesej utama atau tema teks, dan ia boleh menjejaskan kredibiliti suara penulis. Untuk mengelakkan keterlaluan kesusasteraan, penulis harus menumpukan pada penggunaan bahasa yang jelas dan padat yang menyampaikan maksud yang dimaksudkan dengan tepat, dan mereka harus mengambil kira keperluan dan jangkaan penonton mereka.