De Bevatron: een baanbrekende deeltjesversneller uit de jaren zestig en zeventig

Bevatron was een soort deeltjesversneller die in de jaren zestig en zeventig werd gebruikt om de fysica van hoogenergetische deeltjes te bestuderen. Het werd gebouwd in het Lawrence Berkeley National Laboratory (LBNL) in Californië, VS, en was operationeel van 1962 tot 1993. De Bevatron is ontworpen om protonen te versnellen tot zeer hoge energieën, tot 2,5 GeV (giga-elektronvolt), wat een belangrijke prestatie was destijds. De versneller bestond uit een reeks magneten en radiofrequentieholtes die werden gebruikt om de protonen tot hoge snelheden te versnellen. Een van de belangrijkste wetenschappelijke ontdekkingen die met behulp van de Bevatron werden gedaan, was de observatie van het Omega-minus-deeltje, een subatomair deeltje dat bestaat uit drie quarks. Deze ontdekking werd gedaan door een team van natuurkundigen onder leiding van Ernest Lawrence, die in 1962 de Nobelprijs voor de natuurkunde won voor zijn werk aan de Bevatron. De Bevatron werd ook gebruikt om andere hoogenergetische deeltjes te bestuderen, zoals pionen en muonen, en het speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van de moderne deeltjesfysica. Sindsdien is het echter buiten gebruik gesteld en vervangen door geavanceerdere versnellers, zoals de Large Hadron Collider op CERN.