De geschiedenis van Carucage, een middeleeuwse belasting op grond en eigendom

Carucage is een middeleeuwse belasting die werd geheven op de waarde van grond en andere vormen van eigendom. Het werd in de 12e eeuw in Engeland geïntroduceerd en werd gebruikt om inkomsten voor de kroon te genereren. De belasting was gebaseerd op de waarde van het land, in plaats van op het inkomen dat het opleverde, en werd betaald door de eigenaar van het land, in plaats van door de pachter. Het woord ‘carucage’ is afgeleid van het Oudfranse woord ‘carucage’, wat 'een belasting op land' betekent. Het werd gebruikt om een verscheidenheid aan verschillende belastingen te beschrijven die van landeigenaren werden geheven, waaronder een belasting op de waarde van land, een belasting op het aantal dieren dat eigendom was van een landeigenaar en een belasting op het inkomen dat door een stuk land werd geproduceerd.

Carucage was tijdens de middeleeuwen een belangrijke bron van inkomsten voor de kroon en werd gebruikt om een verscheidenheid aan koninklijke uitgaven te financieren, waaronder militaire campagnes, de bouw van kastelen en andere gebouwen, en de rechtsbedeling. De belasting werd geïnd door de functionarissen van de koning, die verantwoordelijk waren voor het vaststellen van de waarde van elk stuk land en het innen van de belasting bij de eigenaar. Na verloop van tijd werd de carucage-belasting vervangen door andere vormen van belastingheffing, zoals de lekensubsidie en de hoofdelijke belasting, die gebaseerd was op het inkomen of de bevolking van een bepaald gebied, in plaats van op de waarde van het land. Tegenwoordig wordt het woord 'carucage' niet langer gebruikt in het moderne Engels, maar het biedt een interessant kijkje in de financiële en administratieve praktijken van het middeleeuwse Engeland.