Sejarah Carucage, Cukai Zaman Pertengahan ke atas Tanah dan Harta

Carucage ialah cukai zaman pertengahan yang dikenakan ke atas nilai tanah dan bentuk harta lain. Ia diperkenalkan di England pada abad ke-12 dan digunakan untuk meningkatkan pendapatan bagi mahkota. Cukai itu berdasarkan nilai tanah, bukannya pendapatan yang dihasilkannya, dan ia dibayar oleh pemilik tanah, bukannya penyewa.

Perkataan "carucage" berasal daripada perkataan Perancis Lama "carucage," yang bermaksud "cukai ke atas tanah." Ia digunakan untuk menerangkan pelbagai cukai berbeza yang dikenakan ke atas pemilik tanah, termasuk cukai ke atas nilai tanah, cukai ke atas bilangan haiwan yang dimiliki oleh pemilik tanah, dan cukai ke atas pendapatan yang dihasilkan oleh sebidang tanah.

Carucage merupakan sumber pendapatan penting untuk mahkota pada zaman pertengahan, dan ia digunakan untuk membiayai pelbagai perbelanjaan diraja, termasuk kempen ketenteraan, pembinaan istana dan bangunan lain, dan pentadbiran keadilan. Cukai itu dipungut oleh pegawai raja, yang bertanggungjawab untuk menilai nilai setiap sebidang tanah dan mengutip cukai daripada pemilik.

Lama kelamaan, cukai karuk digantikan dengan bentuk cukai lain, seperti subsidi awam dan cukai undian, yang berdasarkan pendapatan atau penduduk kawasan tertentu, bukannya nilai tanah. Hari ini, perkataan "carucage" tidak lagi digunakan dalam bahasa Inggeris moden, tetapi ia memberikan gambaran yang menarik tentang amalan kewangan dan pentadbiran England zaman pertengahan.