Het ontsluiten van de geheimen van de Azilisch-Tardenoisiaanse periode: een cruciaal moment in de menselijke geschiedenis

Azilian-Tardenoisian is een term die in de archeologie en de prehistorie wordt gebruikt om een specifiek cultureel en technologisch stadium van de menselijke ontwikkeling te beschrijven dat in Europa bestond tijdens de laat-paleolithische periode, met name tussen 40.000 en 35.000 jaar geleden. De term werd in het begin van de 20e eeuw bedacht door de Franse archeoloog Henri Breuil en is afgeleid van de namen van twee locaties waar artefacten uit deze periode voor het eerst werden ontdekt: Azil (in Frankrijk) en Tardenois (in België). in Europa onderging aanzienlijke culturele en technologische veranderingen, waaronder de ontwikkeling van meer geavanceerde gereedschappen en wapens, de opkomst van nieuwe kunstvormen zoals grotschilderingen en houtsnijwerk, en de opkomst van vroege symbolische expressie. De Azilian-Tardenoisiaanse cultuur wordt gekenmerkt door het gebruik van kleine, mesachtige gereedschappen gemaakt van vuursteen en andere stenen materialen, evenals de aanwezigheid van persoonlijke versieringen en andere expressieve artefacten. De Azilian-Tardenoisiaanse periode was een tijd van aanzienlijke veranderingen en aanpassing aan de menselijke bevolking in Europa, en het legde de basis voor de ontwikkeling van complexere samenlevingen en culturen die later in de prehistorie zouden ontstaan.