แนวคิดที่ถูกลืมของความโรแมนติก: สำรวจประวัติศาสตร์ของความชั่วร้ายขี้เล่น

ความโรแมนติกเป็นคำที่ใช้ในศตวรรษที่ 19 เพื่ออธิบายพฤติกรรมขี้เล่น ซุกซน หรืออันธพาล โดยเฉพาะในเด็ก มาจากคำว่า "วิ่งเล่น" ซึ่งหมายถึงการเล่นหรือสนุกสนานอย่างอิสระ

ความโลภมักเกี่ยวข้องกับเด็กผู้ชายและชายหนุ่มที่ถูกมองว่าเต็มไปด้วยพลังและความมีชีวิตชีวา และชอบทำกิจกรรมทางกาย เช่น เล่นกล้าม มวยปล้ำและพฤติกรรมหยาบโลนขี้เล่นในรูปแบบอื่น ๆ บางครั้งคำนี้ใช้เพื่ออธิบายประเภทของความร่าเริงแบบเด็กผู้ชายหรือวัยเยาว์ซึ่งถือว่ามีเสน่ห์หรือเป็นที่รัก แต่ก็อาจซุกซนหรือก่อกวนด้วย แนวคิดเรื่องความโรแมนติกไม่ได้ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน และส่วนใหญ่ไม่ได้รับความนิยมในฐานะวิธีหนึ่งในการ อธิบายพฤติกรรมของมนุษย์ อย่างไรก็ตาม แนวคิดเรื่องพลังขี้เล่นและซุกซนยังคงเป็นส่วนสำคัญของประสบการณ์และการพัฒนาของมนุษย์ และยังคงได้รับการยกย่องในรูปแบบศิลปะ วรรณกรรม และวัฒนธรรมสมัยนิยมในรูปแบบต่างๆ