Η αμφιλεγόμενη ιστορία της λοβοτομής: Κατανόηση των κινδύνων και των αρνητικών επιπτώσεων

Η λοβοτομή είναι ένας τύπος ψυχοχειρουργικής που περιλαμβάνει την κοπή ή την απόξεση μέρους του μετωπιαίου λοβού του εγκεφάλου. Η διαδικασία αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1930 και κέρδισε δημοτικότητα στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ως θεραπεία για ψυχικές ασθένειες όπως η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη και το άγχος. Ο στόχος μιας λοβοτομής ήταν να διαταράξει τα ανώμαλα πρότυπα εγκεφαλικής δραστηριότητας που πιστευόταν ότι συμβάλλουν στην αυτές τις συνθήκες. Η διαδικασία συνήθως περιελάμβανε διάνοιξη οπών στο κρανίο και εισαγωγή ενός χειρουργικού οργάνου που ονομάζεται λευκότομο στον προμετωπιαίο φλοιό για να αποκόψει ή να καταστρέψει ορισμένες νευρικές ίνες. Οι λοβοτομές πραγματοποιούνταν συχνά σε ασθενείς που δεν είχαν ανταποκριθεί σε άλλες μορφές θεραπείας, όπως φαρμακευτική αγωγή ή ηλεκτροσπασμάτωση θεραπεία (ECT). Ωστόσο, η διαδικασία δεν ήταν χωρίς κίνδυνο και πολλοί ασθενείς που υποβλήθηκαν σε λοβοτομή παρουσίασαν σημαντικές αλλαγές στην προσωπικότητα, γνωστική εξασθένηση και άλλες αρνητικές επιπτώσεις. Η χρήση της λοβοτομής μειώθηκε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 καθώς έγιναν διαθέσιμες πιο αποτελεσματικές θεραπείες για ψυχικές ασθένειες, όπως π.χ. αντικαταθλιπτικά φάρμακα και ψυχοθεραπεία. Σήμερα, η λοβοτομή δεν γίνεται πλέον και θεωρείται μια αμφιλεγόμενη και σε μεγάλο βαθμό απαξιωμένη επέμβαση.