Η δύναμη και η εξουσία της αυτοκρατορίας στην αρχαία Ρώμη

Imperatorship είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στην αρχαία Ρώμη για να περιγράψει τη δύναμη και την εξουσία ενός στρατιωτικού διοικητή, ιδιαίτερα εκείνου που είχε επιτύχει μεγάλη επιτυχία στο πεδίο της μάχης. Η ίδια η λέξη "imperator" προέρχεται από τη λατινική λέξη για "διοικητής" και συχνά χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος για στρατηγούς στους οποίους είχαν παραχωρηθεί έκτακτες εξουσίες από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο ή τον λαό.

Στην πράξη, imperatorship σήμαινε ότι ένας στρατηγός είχε την εξουσία να διοικούν στρατούς, να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με τη στρατιωτική στρατηγική, ακόμη και να κυβερνούν επαρχίες ή εδάφη που είχαν κατακτηθεί από τη Ρώμη. Ο imperator θεωρήθηκε ως ηγέτης που είχε επιλεγεί από τους θεούς για να οδηγήσει τον ρωμαϊκό στρατό στη νίκη, και ο λόγος του ήταν νόμος στο πεδίο της μάχης. και εξουσία που παραχωρήθηκε σε Ρωμαίο στρατηγό από το κράτος. Το αυτοκρατορικό έδωσε στον στρατηγό το δικαίωμα να διοικεί στρατεύματα, να παίρνει αποφάσεις σχετικά με τη στρατιωτική στρατηγική και να κυβερνά εδάφη που είχαν κατακτηθεί από τη Ρώμη. Στην πράξη, το imperator χρησιμοποιήθηκε συχνά ως ένας τρόπος για να ασκήσει η ρωμαϊκή κυβέρνηση τον έλεγχο των εδαφών της χωρίς να χρειάζεται να τα καταλάβει φυσικά. Δημοκρατία (509-27 π.Χ.). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλοί διάσημοι στρατηγοί, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Πομπήιος ο Μέγας, απέκτησαν μεγάλη δύναμη και επιρροή μέσω των επιτυχιών τους στο πεδίο της μάχης και τους απονεμήθηκε ο τίτλος του αυτοκράτορα από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο ή τον λαό. Ωστόσο, η έννοια της αυτοκρατορίας δεν περιορίστηκε στη Ρεπουμπλικανική περίοδο και συνέχισε να χρησιμοποιείται σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (27 π.Χ.-476 μ.Χ.) επίσης.