Antik Roma'da İmparatorluğun Gücü ve Yetkisi

İmparatorluk, antik Roma'da bir askeri komutanın, özellikle de savaş alanında büyük başarı elde etmiş olanın gücünü ve otoritesini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. "İmparatorluk" kelimesi Latince "komutan" kelimesinden gelir ve genellikle Roma Senatosu veya halk tarafından olağanüstü yetkiler verilen generaller için bir unvan olarak kullanılırdı.

Uygulamada imperatörlük, bir generalin yetkiye sahip olduğu anlamına geliyordu. ordulara komuta etmek, askeri strateji hakkında kararlar almak ve hatta Roma tarafından fethedilen eyaletleri veya bölgeleri yönetmek. İmparator, Roma ordusunu zafere taşımak için tanrılar tarafından seçilmiş bir lider olarak görülüyordu ve onun sözü savaş alanında kanundu. ve devlet tarafından Romalı bir generale verilen yetki. İmparatorluk, generale birliklere komuta etme, askeri strateji hakkında kararlar alma ve Roma tarafından fethedilen bölgeleri yönetme hakkı verdi. Uygulamada imperium sıklıkla Roma hükümetinin toprakları fiziksel olarak işgal etmek zorunda kalmadan kendi toprakları üzerinde kontrol kurmasının bir yolu olarak kullanılıyordu.

İmparatorluk kavramı, antik Roma tarihinde, özellikle de Roma İmparatorluğu döneminde önemli bir rol oynadı Cumhuriyet (MÖ 509-27). Bu süre zarfında Julius Caesar ve Büyük Pompey gibi birçok ünlü general, savaş alanındaki başarılarıyla büyük güç ve nüfuz kazandı ve Roma Senatosu veya halkı tarafından imparator unvanına layık görüldü. Ancak imparatorluk kavramı sadece Cumhuriyet dönemiyle sınırlı kalmamış, Roma İmparatorluğu'nun her yerinde (M.Ö. 27-MS 476) da kullanılmaya devam etmiştir.