Kuasa dan Kuasa Imperatorship di Rom Purba

Imperatorship ialah istilah yang digunakan di Rom kuno untuk menggambarkan kuasa dan kewibawaan seorang komander tentera, terutamanya seseorang yang telah mencapai kejayaan besar di medan perang. Perkataan "imperator" sendiri berasal daripada perkataan Latin untuk "komander," dan ia sering digunakan sebagai gelaran untuk jeneral yang telah diberikan kuasa luar biasa oleh Senat Rom atau rakyat.

Dalam amalan, imperatori bermaksud bahawa seorang jeneral mempunyai kuasa. untuk memerintah tentera, membuat keputusan tentang strategi ketenteraan, dan juga mentadbir wilayah atau wilayah yang telah ditakluki oleh Rom. Kaisar dilihat sebagai seorang pemimpin yang telah dipilih oleh tuhan untuk memimpin tentera Rom menuju kemenangan, dan perkataannya adalah undang-undang di medan perang.

Konsep imperatori berkait rapat dengan idea "imperium," atau kuasa. dan kuasa yang diberikan kepada seorang jeneral Rom oleh negara. Imperium memberi jeneral hak untuk memerintah tentera, membuat keputusan tentang strategi ketenteraan, dan mentadbir wilayah yang telah ditakluki oleh Rom. Dalam praktiknya, imperium sering digunakan sebagai cara bagi kerajaan Rom untuk mengawal wilayahnya tanpa perlu mendudukinya secara fizikal.

Konsep imperatorship memainkan peranan penting dalam sejarah Rom purba, terutamanya semasa zaman Rom Republik (509-27 SM). Pada masa ini, ramai jeneral terkenal, seperti Julius Caesar dan Pompey the Great, memperoleh kuasa dan pengaruh yang besar melalui kejayaan mereka di medan perang dan telah diberikan gelaran imperator oleh Senat Rom atau rakyat. Walau bagaimanapun, konsep imperatorship tidak terhad kepada zaman Republik, dan ia terus digunakan di seluruh Empayar Rom (27 SM-476 AD) juga.