Moc i autorytet imperatu w starożytnym Rzymie

Imperatorstwo to termin używany w starożytnym Rzymie do opisania władzy i autorytetu dowódcy wojskowego, szczególnie takiego, który odniósł wielki sukces na polu bitwy. Samo słowo „imperator” pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego „dowódcę” i często było używane jako tytuł generałów, którym rzymski Senat lub lud przyznał nadzwyczajne uprawnienia.… W praktyce imperatorstwo oznaczało, że generał miał władzę dowodzić armiami, podejmować decyzje dotyczące strategii wojskowej, a nawet rządzić prowincjami lub terytoriami podbitymi przez Rzym. Imperator był postrzegany jako przywódca wybrany przez bogów, aby poprowadził armię rzymską do zwycięstwa, a jego słowo było prawem na polu bitwy.……Pojęcie imperatora było ściśle powiązane z ideą „imperium”, czyli władzy i władza przyznana rzymskiemu generałowi przez państwo. Imperium dawało generałowi prawo dowodzenia wojskami, podejmowania decyzji dotyczących strategii wojskowej i zarządzania terytoriami podbitymi przez Rzym. W praktyce imperium było często wykorzystywane jako sposób, w jaki rząd rzymski mógł sprawować kontrolę nad swoimi terytoriami bez konieczności fizycznego ich okupowania.… Pojęcie imperatora odegrało ważną rolę w historii starożytnego Rzymu, szczególnie w okresie panowania rzymskiego. Republika (509-27 p.n.e.). W tym czasie wielu znanych generałów, takich jak Juliusz Cezar i Pompejusz Wielki, dzięki swoim sukcesom na polu bitwy zyskało wielką władzę i wpływy oraz otrzymało tytuł imperatora od rzymskiego Senatu lub ludu. Jednakże koncepcja imperatora nie ograniczała się do okresu republikańskiego i była nadal używana w całym Cesarstwie Rzymskim (27 p.n.e. – 476 r. n.e.).