Manicheïsme begrijpen: een syncretistische religie van licht en duisternis

Het manicheïsme is een religieuze en filosofische stroming die in de 3e eeuw na Christus werd gesticht door de profeet Mani (216-276 n.Chr.). Het is een syncretistische religie die elementen van het zoroastrisme, het christendom, het gnosticisme en het boeddhisme combineert. Het manicheïsme leert dat het universum is verdeeld in twee fundamentele principes: het goddelijke en het satanische. Het goddelijke wordt geassocieerd met licht, goedheid en de spirituele wereld, terwijl het satanische wordt geassocieerd met duisternis, kwaad en de materiële wereld. Mensen zitten gevangen tussen deze twee principes en moeten kiezen welke kant ze willen volgen. Het manicheïsme benadrukt ook het belang van zelfverloochening en ascese, evenals het bereiken van gnosis (spirituele kennis) door meditatie en introspectie. Het verwerpt de materiële wereld en het vlees en beschouwt deze als de schepping van het satanische principe. Het manicheïsme was populair in het Midden-Oosten en Europa tijdens de middeleeuwen, maar werd uiteindelijk onderdrukt door de katholieke kerk en andere religieuze autoriteiten. Tegenwoordig wordt het door de meeste reguliere christelijke denominaties als ketterij beschouwd. Sommige moderne spirituele zoekers hebben echter waarde gevonden in de leringen ervan over de dualiteit van het universum en het belang van zelfverloochening.