Zrozumienie Zemindarskiego systemu własności gruntów w kolonialnych Indiach

Zemindar był systemem własności ziemi i pobierania dochodów powszechnym w niektórych częściach subkontynentu indyjskiego, zwłaszcza w Bengalu i innych regionach znajdujących się pod brytyjskim panowaniem kolonialnym. Słowo „zemindar” pochodzi od perskich słów „zamin” (oznaczających „ziemia”) i „dar” (oznaczających „właściciel”). W tym systemie duże połacie ziemi były nadawane osobom lub rodzinom przez władzę rządzącą (zwykle Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska lub później British Raj) w zamian za stały roczny czynsz, zwany „zemindari”. Zemindarowie byli odpowiedzialni za pobieranie podatków od chłopów pracujących na ich ziemiach, mieli też prawo pobierać inne dochody, takie jak opłaty drogowe i opłaty.… System Zemindar został wprowadzony przez Brytyjczyków pod koniec XVIII wieku jako sposób na podniesienie przychodów i skonsolidować kontrolę nad regionem. Opierało się ono na zasadzie „osiedlenia stałego”, co oznaczało, że ziemia była przyznawana zemindarom na czas nieokreślony, pod warunkiem terminowego płacenia umówionego czynszu. System ten obowiązywał aż do uzyskania przez Indie niepodległości w 1947 roku.…System Zemindar miał zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na region. Z jednej strony sprzyjał rozwojowi rolnictwa i gospodarki, zapewniając właścicielom gruntów stabilne źródło dochodów. Z drugiej strony stworzyła także potężną elitę ziemską, która sprawowała znaczną władzę polityczną i gospodarczą, często kosztem chłopów i innych marginalizowanych grup. Dodatkowo system utrwalił nierówności społeczne i wzmocnił system kastowy, gdyż zemindarowie byli zwykle członkami wyższych kast.