Memahami Sistem Pemilikan Tanah Zemindar di India Kolonial

Zemindar ialah sistem pemilikan tanah dan kutipan hasil yang lazim di bahagian benua kecil India, khususnya di Bengal dan kawasan lain yang berada di bawah pemerintahan kolonial British. Perkataan "zemindar" berasal daripada perkataan Parsi "zamin" (bermaksud "tanah") dan "dar" (bermaksud "pemilik").

Di bawah sistem ini, kawasan besar tanah telah diberikan kepada individu atau keluarga oleh pihak berkuasa yang memerintah (biasanya Syarikat Hindia Timur Inggeris atau kemudiannya Raj British) sebagai pertukaran untuk sewa tahunan tetap, yang dikenali sebagai "zemindari." Zemindar bertanggungjawab memungut cukai daripada petani yang mengusahakan tanah mereka, dan mereka juga mempunyai hak untuk mengutip hasil lain seperti tol dan yuran.

Sistem Zemindar telah diperkenalkan oleh British pada akhir abad ke-18 sebagai satu cara untuk meningkatkan pendapatan dan menyatukan kawalan mereka ke atas rantau ini. Ia berdasarkan prinsip "penempatan kekal," yang bermaksud bahawa tanah itu diberikan kepada zemindar untuk tempoh yang tidak ditentukan, dengan syarat mereka membayar sewa yang dipersetujui tepat pada masanya. Sistem ini kekal sehingga India mencapai kemerdekaan pada tahun 1947.

Sistem Zemindar mempunyai kesan positif dan negatif ke atas rantau ini. Di satu pihak, ia membantu menggalakkan pembangunan pertanian dan ekonomi dengan menyediakan sumber pendapatan yang stabil untuk pemilik tanah. Sebaliknya, ia juga mewujudkan elit darat yang berkuasa yang mempunyai kuasa politik dan ekonomi yang ketara, selalunya dengan mengorbankan petani dan kumpulan terpinggir lain. Selain itu, sistem ini mengekalkan ketidaksamaan sosial dan mengukuhkan sistem kasta, kerana zemindar biasanya merupakan ahli kasta yang lebih tinggi.