Κατανόηση της Σαμσάρα: Ο κύκλος της ταλαιπωρίας και της αναγέννησης στον Βουδισμό, τον Ινδουισμό και τον Τζαϊνισμό

Η Σαμσάρα (σανσκριτικά: संसार) είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στον Βουδισμό, τον Ινδουισμό και τον Τζαϊνισμό για να περιγράψει τον κύκλο του πόνου και της αναγέννησης. Συχνά αναφέρεται ως ο «κύκλος της ύπαρξης» ή ο «τροχός της ζωής».

Στις βουδιστικές διδασκαλίες, η σαμσάρα θεωρείται ως ένας κύκλος πόνου και άγνοιας που προκύπτει από την προσκόλληση και την ταύτισή μας με τον εαυτό και την επιθυμία μας για ευχαρίστηση και ΕΥΤΥΧΙΑ. Αυτή η προσκόλληση μας κάνει να ξαναγεννηθούμε σε ένα από τα έξι βασίλεια της ύπαρξης, που είναι:

1. Κόλαση: ένα βασίλειο έντονου πόνου και πόνου2. Πεινασμένα φαντάσματα: όντα που καταναλώνονται από λαχτάρα και δεν μπορούν να βρουν ικανοποίηση
3. Ζώα: όντα που οδηγούνται από το ένστικτό τους και στερούνται αυτογνωσίας
4. άνθρωποι: όντα που παγιδεύονται στον κύκλο του πόνου και της άγνοιας5. Asuras (Titan): όντα που καταναλώνονται από ζήλια και θυμό6. Ντέβας (Θεοί): όντα που καταναλώνονται από υπερηφάνεια και ευχαρίστηση

Ο κύκλος της σαμσάρα διαιωνίζεται από τις δικές μας πράξεις και προθέσεις και μπορεί να σπάσει μόνο μέσω της πρακτικής του Οκταπλού Μονοπατιού και της καλλιέργειας σοφίας, ηθικής συμπεριφοράς και διανοητικής πειθαρχίας . Ο απώτερος στόχος των βουδιστικών διδασκαλιών είναι να ξεπεράσουν τον κύκλο της σαμσάρα και να επιτύχουν φώτιση, ή Νιρβάνα. Στον Ινδουισμό, η σαμσάρα θεωρείται ως ένας κύκλος γέννησης, θανάτου και αναγέννησης, στον οποίο η ψυχή (Άτμαν) παγιδεύεται στον υλικό κόσμο και υπόκειται στους νόμους του κάρμα. Ο στόχος της ινδουιστικής πνευματικής πρακτικής είναι να απελευθερώσει την ψυχή από τον κύκλο της σαμσάρα μέσω της συνειδητοποίησης του εαυτού (Atman) και της επίτευξης του moksha, ή της απελευθέρωσης. η ψυχή (jiva) είναι παγιδευμένη στον υλικό κόσμο και υπόκειται στους νόμους του κάρμα. Ο στόχος της πνευματικής πρακτικής του Τζαϊν είναι να απελευθερώσει την ψυχή από τον κύκλο της σαμσάρα μέσω της συνειδητοποίησης του εαυτού (τζίβα) και της επίτευξης του μόκσα, ή της απελευθέρωσης. αναδεικνύει την κυκλική φύση της ύπαρξης και την ανάγκη για πνευματική πρακτική να απελευθερωθεί από τον κύκλο του πόνου και της αναγέννησης.