Dwuizbowy umysł: rewolucyjna teoria świadomości

Jaynes był brytyjskim psychologiem, który w swojej książce „Pochodzenie świadomości w załamaniu dwuizbowego umysłu” zaproponował teorię „pochodzenia świadomości”. Zasugerował, że starożytni ludzie nie byli świadomi w taki sam sposób jak współcześni ludzie, ale raczej mieli bardziej fragmentaryczny i podzielony umysł.… W tej teorii ludzki umysł składał się kiedyś z dwóch oddzielnych sfer lub komór, jednej przeznaczonej do myślenia, a drugiej do działania , których nie łączyła „świadoma” świadomość siebie. Oznaczało to, że ludzie nie byli w stanie zastanawiać się nad własnymi myślami i czynami, lecz zamiast tego otrzymywali halucynacje słuchowe lub „głosy”, które kierowały ich zachowaniem.… Jaynes argumentował, że ten dwuizbowy umysł był dominującą formą ludzkiej świadomości aż do około 3000 roku p.n.e., kiedy to rozwój urbanizacji, umiejętności czytania i pisania oraz handlu doprowadził do zwiększonej złożoności społecznej i potrzeby bardziej złożonych form poznania. Gdy ludzie przystosowali się do tych zmian, dwuizbowy umysł załamał się i wyłoniła się świadomość, jaką znamy dzisiaj.……Chociaż teoria Jaynesa wywarła wpływ na dziedzinę psychologii i antropologii, nie była pozbawiona krytyki. Niektórzy uczeni argumentowali, że dowody na dwuizbowy umysł nie są rozstrzygające i że inne czynniki, takie jak zmiany neurologiczne lub zmiany kulturowe, mogły odegrać rolę w pojawieniu się świadomości. Niemniej jednak teoria Jaynesa pozostaje ważnym i skłaniającym do myślenia wkładem w nasze zrozumienie ludzkiej świadomości i jej ewolucji w czasie.