Deuterocanonieke boeken in het christendom begrijpen

Deuterocanonieke boeken zijn boeken die door sommige vroege christenen als gezaghebbend werden beschouwd, maar door anderen niet. De term 'deuterocanoniek' komt van de Griekse woorden 'deuteros', wat 'tweede' betekent, en 'kanon', wat 'regel' of 'maat' betekent. Deze boeken werden als secundair of minder gezaghebbend beschouwd dan de boeken van de Hebreeuwse Bijbel, die ‘protocanoniek’ werden genoemd. De deuterocanonieke boeken omvatten verschillende boeken die in het Oude Testament van sommige christelijke bijbels voorkomen, maar niet in de Joodse Tenach. Deze boeken omvatten:
* Tobit
* Judith
* 1 Makkabeeën
* 2 Makkabeeën
* Wijsheid van Solomon
* Ecclesiasticus (ook bekend als Sirach)
* Baruch en de brief van Jeremia

De deuterocanonieke boeken zijn geschreven in de periode tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament , en ze weerspiegelen een verscheidenheid aan genres, waaronder geschiedenis, profetie, wijsheidsliteratuur en apocalyptisch. Ze zijn voornamelijk in het Grieks geschreven, en velen van hen zijn geschreven in Alexandrië, Egypte, waar een grote joodse gemeenschap bestond. De status van de deuterocanonieke boeken is in de hele christelijke geschiedenis een bron van controverse geweest. Sommige christenen beschouwen ze als volledig gezaghebbend en op één lijn met de boeken van de Hebreeuwse Bijbel, terwijl anderen ze als minder gezaghebbend of zelfs apocrief beschouwen. De protestantse Reformatie in de 16e eeuw leidde tot een verdere verdeeldheid over de status van deze boeken, waarbij protestanten hun gezag over het algemeen verwierpen, terwijl katholieken en orthodoxe christenen ze bleven accepteren als onderdeel van het Oude Testament. Tegenwoordig worden de deuterocanonieke boeken door velen als gezaghebbend beschouwd. Katholieken en orthodoxe christenen, maar niet door protestanten. Ze zijn opgenomen in het Oude Testament van de katholieke en orthodoxe bijbels, maar niet in de Hebreeuwse Bijbel of het protestantse Oude Testament.