De wet van Snellius en de toepassingen ervan in de optica begrijpen

Snellius (ook bekend als de wet van Snellius of de brekingsformule) is een wiskundige relatie die de manier beschrijft waarop licht buigt wanneer het van het ene medium naar het andere gaat. Het werd voor het eerst ontdekt door de Nederlandse wiskundige Willebrord Snellius in 1621, en het is een fundamenteel principe van de optica dat wordt gebruikt om veel verschijnselen te verklaren die verband houden met licht en zicht. De wet van Snellius stelt dat de verhouding tussen de sinussen van de invalshoek en breking is gelijk aan de verhouding van de brekingsindices van de twee media. Wiskundig kan dit worden uitgedrukt als:

n1 sin i = n2 sin r

waarbij n1 en n2 de brekingsindices zijn van de twee media, i de invalshoek is (de hoek waaronder het licht het tweede medium binnenkomt), en r is de brekingshoek (de hoek waaronder het licht het tweede medium verlaat). Deze wet heeft veel belangrijke toepassingen in de optica, waaronder de berekening van de kritische hoek (de hoek waaronder licht van het ene medium naar het andere gaat zonder te worden gebroken), het bepalen van het beeld gevormd door een lens of spiegel, en het ontwerpen van optische systemen zoals telescopen en microscopen.