Plusy i minusy niestacjonarnego śledzenia stanowisk wydziałowych w szkolnictwie wyższym

Non-tenure oznacza stanowisko wykładowcy, które nie kwalifikuje się do stałego zatrudnienia. Kadencja to system pewności zatrudnienia, który zapewnia profesorom stałe zatrudnienie po przepracowaniu przez nich określonej liczby lat, zazwyczaj 6–7 lat. Aby otrzymać etat, profesor musi spełniać określone kryteria, takie jak publikowanie badań naukowych, efektywne nauczanie i zasiadanie w komisjach wydziałowych.

Stanowiska na czas nieokreślony, zwane także stanowiskami tymczasowymi lub adiunktowymi, są zatrudniane w niepełnym lub pełnym wymiarze godzin na podstawie wymiaru czasu pracy, ale nie mają takiego samego bezpieczeństwa pracy jak profesorowie etatowi. Stanowiska te są często obsadzane przez instruktorów zatrudnianych do prowadzenia określonych kursów lub w celu zastąpienia profesorów etatowych przebywających na urlopie. Pracownicy niestacjonarni mogą kwalifikować się do przedłużania umów z roku na rok, ale nie mają takich samych praw i korzyści jak profesorowie zatrudnieni na stałe.

Stanowiska niestacjonarne mogą być korzystne dla instytucji, ponieważ pozwalają na większą elastyczność w zakresie personelu i oferty kursów. Jednak niektórzy krytycy twierdzą, że poleganie na wykładowcach niestacjonarnych może prowadzić do braku bezpieczeństwa i stabilności pracy tych instruktorów, co może negatywnie wpłynąć na ich zdolność do prowadzenia badań i skutecznego nauczania.