Memahami Kepentingan Kumpulan Syro-Hexaplar dalam Kritikan Teks Perjanjian Baru

Syro-Hexaplar (SH) adalah istilah yang digunakan dalam kajian kritikan teks Perjanjian Baru, khususnya dalam bidang teks Yunani Perjanjian Baru. Ia merujuk kepada kumpulan khusus enam manuskrip yang dianggap sebagai antara saksi yang paling penting dan boleh dipercayai untuk teks Perjanjian Baru.

Enam manuskrip yang membentuk kumpulan Syro-Hexaplar ialah:

1. Codex Sinaiticus (א) - Manuskrip abad ke-4 yang mengandungi keseluruhan Perjanjian Baru, serta bahagian Perjanjian Lama.
2. Codex Alexandrinus (A) - Manuskrip abad ke-5 yang mengandungi keseluruhan Perjanjian Baru, serta sebahagian daripada Perjanjian Lama.
3. Codex Ephraemi Rescriptus (C) - Manuskrip abad ke-5 yang mengandungi keseluruhan Perjanjian Baru, serta sebahagian daripada Perjanjian Lama.
4. Codex Bezae (D) - Manuskrip abad ke-5 yang mengandungi Injil dan Kisah, dengan watak teks yang unik.
5. Codex Washingtonianus (W) - Manuskrip abad ke-5 yang mengandungi Injil dan Kisah.
6. Codex Borgianus (B) - Manuskrip abad ke-5 yang mengandungi Surat-surat Paulus dan Surat-surat Umum.

Kumpulan Syro-Hexaplar dinamakan sedemikian kerana enam manuskrip ini dianggap sebagai saksi yang paling boleh dipercayai untuk teks Perjanjian Baru, khususnya di kawasan berbahasa Yunani di Mediterranean Timur (Syria dan Mesir). Kesemuanya ditulis dalam gaya bahasa Yunani yang serupa dengan bahasa Yunani Koine pada zaman Perjanjian Baru, dan kesemuanya secara relatifnya bebas daripada interpolasi dan korupsi penulis kemudiannya.

Kumpulan Syro-Hexaplar sering digunakan sebagai teks asas untuk membina semula teks asal Perjanjian Baru, khususnya berbanding dengan manuskrip dan tradisi teks yang lain.