Κατανόηση της Δυοφυσιτικής Χριστολογίας: Η Διπλή Φύση του Ιησού Χριστού

Δυοφυσίτης (από τα ελληνικά: δυο, dyos, "δύο" και φύσις, phýsis, "φύση") είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στη χριστιανική θεολογία για να περιγράψει τη διπλή φύση του Ιησού Χριστού, τόσο πλήρως ανθρώπινη όσο και πλήρως θεϊκή. Συχνά συνδέεται με το Χριστολογικό δόγμα της Ενσάρκωσης, το οποίο υποστηρίζει ότι ο Ιησούς είναι και Θεός και άνθρωπος.

Ο όρος Δυοφυσίτης χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Αθανάσιος και ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, για να διακρίνουν Η χριστολογία τους από αυτή των Μονοφυσιτών, που υποστήριζαν ότι ο Ιησούς είχε μόνο μία φύση, είτε θεϊκή είτε ανθρώπινη. Η θέση των Δυοφυσιτών τονίζει ότι ο Ιησούς έχει δύο φύσεις, πλήρως ανθρώπινη και πλήρως θεϊκή, ωστόσο αυτές οι φύσεις δεν χωρίζονται ή συγχέονται, αλλά ενώνονται σε ένα μόνο πρόσωπο.

Αυτό το δόγμα επισημοποιήθηκε αργότερα στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ. Ο Ιησούς Χριστός είναι «ένας και ο ίδιος Χριστός, Υιός, Κύριος, μονογενής, να αναγνωρίζεται σε δύο φύσεις, ασύγχυτα, αναλλοίωτα, αδιαίρετα, αχώριστα» (Calcedonian Creed). Η θέση των Δυοφυσιτών υπήρξε η κυρίαρχη Χριστολογία της Ανατολικής Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ενώ οι Μονοφυσίτες έχουν αναπτύξει τις δικές τους ξεχωριστές Χριστολογίες.