Zrozumienie chrystologii dyofizytów: podwójna natura Jezusa Chrystusa

Dyofizyta (z gr. δυο, dyos, „dwa” i φύσις, phýsis, „natura”) to termin używany w teologii chrześcijańskiej na określenie podwójnej natury Jezusa Chrystusa, zarówno w pełni ludzkiej, jak i w pełni boskiej. Często kojarzone jest z chrystologiczną doktryną o Wcieleniu, która utrzymuje, że Jezus jest zarówno Bogiem, jak i człowiekiem.... Termin Dyofizyta został po raz pierwszy użyty przez greckich Ojców Kościoła, takich jak św. Atanazy i św. Cyryl Aleksandryjski, dla rozróżnienia ich chrystologię od chrystologii Monofizytów, którzy utrzymywali, że Jezus miał tylko jedną naturę, boską lub ludzką. Stanowisko dyofizyty podkreśla, że Jezus ma dwie natury, w pełni ludzką i w pełni boską, przy czym natury te nie są rozdzielone ani pomieszane, ale zjednoczone w jednej osobie.… Doktryna ta została później sformalizowana na Soborze Chalcedońskim w 451 r., który oświadczył, że Jezus Chrystus jest „jednym i tym samym Chrystusem, Synem, Panem, Jednorodzonym, którego należy uznawać w dwóch naturach, bez pomieszania, niezmiennie, niepodzielnie i nierozłącznie” (Wyznanie Chalcedońskie). Stanowisko dyofizytów było dominującą chrystologią we wschodnich kościołach prawosławnych i rzymskokatolickich, podczas gdy monofizyci rozwinęli własne, odrębne chrystologie.