Dyofysitische christologie begrijpen: de dubbele aard van Jezus Christus

Dyofysiet (uit het Grieks: δυο, dyos, "twee" en φύσις, phýsis, "natuur") is een term die in de christelijke theologie wordt gebruikt om de dubbele aard van Jezus Christus te beschrijven, zowel volledig menselijk als volledig goddelijk. Het wordt vaak geassocieerd met de christologische leer van de incarnatie, die stelt dat Jezus zowel God als mens is. De term Dyofysiet werd voor het eerst gebruikt door de Griekse kerkvaders, zoals de heilige Athanasius en de heilige Cyrillus van Alexandrië, om hun christologie verschilt van die van de monofysieten, die van mening waren dat Jezus slechts één natuur had, hetzij goddelijk, hetzij menselijk. Het Dyofysitische standpunt benadrukt dat Jezus twee naturen heeft, volledig menselijk en volledig goddelijk, maar toch zijn deze naturen niet gescheiden of verward, maar verenigd in één persoon. Deze doctrine werd later geformaliseerd op het Concilie van Chalcedon in 451 na Christus, waarin werd verklaard dat Jezus Christus is "één en dezelfde Christus, Zoon, Heer, eniggeboren, die erkend moet worden in twee naturen, onveranderlijk, onveranderlijk, ondeelbaar, onafscheidelijk" (Chalcedonische geloofsbelijdenis). De dyofysitische positie is de dominante christologie van de oosters-orthodoxe en rooms-katholieke kerken geweest, terwijl de monofysieten hun eigen specifieke christologieën hebben ontwikkeld.