ดาวพลูโต: ดาวเคราะห์แคระที่มีประวัติทางธรณีวิทยาและวงโคจรอันยาวนาน
ดาวพลูโตเป็นดาวเคราะห์แคระที่ตั้งอยู่บริเวณส่วนนอกของระบบสุริยะ มันถูกค้นพบในปี 1930 โดย Clyde Tombaugh และในตอนแรกถือเป็นดาวเคราะห์ดวงที่ 9 ในระบบสุริยะ อย่างไรก็ตาม หลังจากการค้นพบวัตถุอื่นที่คล้ายคลึงกันในแถบไคเปอร์ สถานะของดาวพลูโตในฐานะดาวเคราะห์ก็ถูกตั้งคำถาม ในปี พ.ศ. 2549 สหพันธ์ดาราศาสตร์สากล (IAU) กำหนดให้ดาวเคราะห์ดวงหนึ่งเป็นวัตถุที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ มีมวลเพียงพอที่จะถูกปัดเศษด้วยแรงโน้มถ่วงของมันเอง และได้โคจรผ่านวัตถุอื่น ๆ ในวงโคจรของมันแล้ว ดาวพลูโตไม่เป็นไปตามเกณฑ์ที่สาม เนื่องจากวงโคจรของมันทับซ้อนกับวัตถุอื่นๆ ในแถบไคเปอร์ จึงถูกจัดประเภทใหม่เป็นดาวเคราะห์แคระ ดาวพลูโตมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 2,374 กิโลเมตร และมีคาบการโคจรประมาณ 248 ปีโลก มีวงโคจรที่เยื้องศูนย์มาก โดยอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์ประมาณ 29.7 หน่วยดาราศาสตร์ (AU) และห่างจากดวงอาทิตย์ถึง 49.3 AU หน่วยดาราศาสตร์หนึ่งคือระยะทางเฉลี่ยระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ ดาวพลูโตมีคาบการหมุนรอบตัวเองช้ามากประมาณ 6.4 วันโลก และอุณหภูมิพื้นผิวอยู่ระหว่าง -233°C ถึง -213°C ดาวพลูโตมีบรรยากาศบางๆ ที่ประกอบด้วยก๊าซไนโตรเจนเป็นส่วนใหญ่ โดยมีก๊าซมีเทนและคาร์บอนมอนอกไซด์เพียงเล็กน้อย เชื่อกันว่าบรรยากาศจะแข็งตัวและระเหิด (เปลี่ยนจากของแข็งเป็นก๊าซโดยตรง) เมื่อดาวพลูโตเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ดวงอาทิตย์มากขึ้น ดาวพลูโตยังมีดวงจันทร์อีก 5 ดวงที่รู้จัก ได้แก่ ชารอน นิกซ์ ไฮดรา เคอร์เบรอส และสติกซ์ ชารอนเป็นดวงจันทร์ที่ใหญ่ที่สุด โดยมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1,208 กิโลเมตร และมีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของดาวพลูโต ในปี พ.ศ. 2558 ยานอวกาศนิวฮอไรซันส์บินผ่านดาวพลูโตและดวงจันทร์ของมัน ทำให้เกิดภาพระยะใกล้และข้อมูลเกี่ยวกับดาวเคราะห์แคระดวงนี้เป็นครั้งแรก . ภารกิจเผยให้เห็นธรณีวิทยาที่หลากหลายและซับซ้อน รวมถึงภูเขา หุบเขา และแม้แต่หลักฐานของกิจกรรมทางธรณีวิทยาเมื่อเร็วๆ นี้ ดาวพลูโตยังคงได้รับการศึกษาโดยนักดาราศาสตร์โดยใช้กล้องโทรทรรศน์และยานอวกาศ องค์ประกอบและวงโคจรที่เป็นเอกลักษณ์ของมันทำให้ดาวพลูโตกลายเป็นเป้าหมายสำคัญสำหรับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในระบบสุริยะชั้นนอก
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
